Tarcza wzorowana na zachowanych egzemplarzach: wizerunek Timo von Kisteritz i Wilhelm von Camburg (1250); tarcza Konrada Landgraf z Thuryngii 1240 ; tarcza Vogte von Keseberg 1250 Datowanie: 1200-1300
Wysokość: 100 cm
Szerokość: 67 cm (mierzone po obwodzie)
Grubość desek: 10-13 mm
Szerokosć desek: 50-60 mm
Technologia produkcji wzorowana na istniejących oryginalnych tarczach
Materiał: klejone deski topolowe
Waga: 1,7 kg
Aby ukończyć tarczę,wystarczy ją okleić (najlepiej klejem kostnym) lnem, pomalowaći przytwierdzićuchwytyoraz paski skórzane.
* Tarcze w średniowieczu wykonywano z desek drewnianych, zazwyczaj klejonych ze sobą metodą “do czoła”, bez użycia jakichkolwiek wpustów. Szerokość desek używanych do produkcji tarcz wahała się w granicach 40-80 mm, a grubość desek rzadko przekraczała 13-15 mm, ale w większości przypadków było to ok. 10 mm-13mm. Do produkcji tarcz używano drewna lipy, topoli lub brzozy. Twardości oraz sprężystości tarczom nadawała warstwa skóry pergaminowej i lnu, które przyklejano za pomocą kleju kostnego. Warstwę lnu pokrywano gessem, czyli mieszanką kredy oraz kleju kostnego, które było podkładem do namalowania herbu, a jednocześnie stanowiło twardą warstwę ochronną. Do malowania herbów używano farb – temper jajecznych dziś powszechnie zastępowanych farbami akrylowymi. Pasy – imacze zazwyczaj montowano na samym końcu, już po namalowaniu herbu, aby w razie konieczności wymiany paska nie niszczyć malatury oraz warstw skóry i lnu.
Zapytaj
Chcesz otrzymywać informacje o nowościach w naszym sklepie?